Praktijk voorbeelden:

Hier deel ik af en toe wat kleine leuke praktische weetjes in de vorm van een "Wist je dat:".

Dit is maar een fractie van de pijntjes die je door gedachtes, emoties, trauma, onbewust in je lichaam kunt krijgen/meedragen. Onderzoek in de Germaanse Nieuwe Geneeskunde heeft uitgewezen dat pijn een signaal is voor een onbewust trauma (in de ruimste zin van het woord). Als je weet waar de pijn vandaan komt, het ook veel sneller weer afnemen/verdwijnen. Zie het als een hint van je brein. Het wijst je letterlijk aan waar je kunt beginnen met de heling.

Wist je dat:

Een droom ook een heel duidelijk signaal kan zijn.

De Germaanse Geneeskunde geeft je geen medicijn en zelfs geen oplossing van je klachten. Het geeft je een stap in de richting van de oplossing. Als een puzzel die gelegd mag worden.

Daarna, als duidelijk is wat de oorzaak is van de klacht op zielsniveau (juist niet zo'n hands on level om makkelijk bij te komen) kun je opzoek gaan naar wat jou zou kunnen helpen het gevoel van eigenwaarde te versterken. Dichter bij je ware zelf en waartoe jij hier bent. 

Daar is (gelukkig) inmiddels een snoepwinkel aan mogelijkheden voor. En mijn netwerk is daar de afgelopen jaren heerlijk in uitgebreid. Ik verwijs jullie met liefde door naar de wijze vrouwen die ik ben tegengekomen op mijn pad.

Het is tijd om te delen waarmee mijn reis een duwtje in de rug kreeg.

Mijn reis begon na een droom. In het kort: Ik deed de 'moederkast' open en zakte door mijn knieën van hoe heftig het was wat daar in zat. En toen werd ik wakker...

Op instagram kwam een post voorbij, gezocht: "wie voelt zich geroepen op een Soul Retrieval te komen doen".

En zo begon het: Dit kwam eruit:

Deze beeldopdracht komt uit een sessie Soul Retrieval die ik een tijd geleden heb gedaan bij Nanna Nicole Medizijnsvrouw. Je hebt als kind overlevings-meganismes ingezet en bent daarbij delen van je ziel verloren, bevroren, vergeten, kwijtgeraakt. In een sessie krijg je er 3 terug.

Na afloop van de sessie, bij het, aan mij vertellen van de reis die mijn ziel heeft mogen maken opzoek naar de verloren zielsdelen, klinkt het als een film. Ik heb gelachen en gehuild en was en ben nog steeds diep geraakt door wat het teweeg kan brengen, deze delen terug te krijgen. Het voelt als weer heel worden en thuiskomen. Dit was een flinke tijd terug maar iets terugkrijgen betekent ook dat het weer moet integreren in het nu het moet allemaal even zakken en z'n juiste plek weer innemen, mogen innemen en oude patronen zitten vast dus, working on it.

Waarom nu? Mijn lijf trekt me erheen, het is moe en duizelig, al weken. Maar alles dendert door. Ik pak mijn rust waar ik kan en vind weer de handvaten die me zijn aangereikt. Ik besef me meer dan ooit dat mijn gevoel in mijn werk zit, daar mag meer van. Dat hele do more of what you love is F@#$% moeilijk in de praktijk te brengen als er zoiets bestaat als geld, belasting en hypotheken. Zelfs als dat op orde is. Dus wat houd me tegen, ik ben al zover, doe al de meeste dingen anders omdat het voor mij meer klopt op deze manier. Jezelf laten zien is eng. 'T zal de leeftijd zijn of mijn generatie? Ik mis de bravoure van vroeger en waar ik vandaan kom is gewoon al gek genoeg. Het is alleen moeilijk om t om te keren. Als ik mezelf te lang verstop dan verdwijn ik, als ik mezelf laat zien is het eng.

Epiloog

Maar als je het wel doet gebeurd er altijd iets moois! Dat dan weer wel. De les dat mijn uitlaadklep mijn vrije werk in de fotografie is. Meer dan ik altijd denk.

Mijn krachtdier de scarabee                            |           Een zacht vrouwenhart                           |               Mijn onbevangenheid

Teruggekregen zielsdelen

Wist je dat: Achillespees en sport...

...een spiegel is van de prestatiedruk. 

Je hoort het vaak, gescheurde achillespees, ontstoken achillespees. 
De volgende ervaring is er een van mezelf. Als je spontaan aanbiedt met je moeder mee te wandelen om haar laatste etappe van het Pieterpad te voltooien. Zij is een geoefende wandelaar ik vind het leuk maar heb er weinig tijd voor. De etappes werden achtereenvolgens 15 kilometer en 24 kilometer. Het leuke van iets nog nooit gedaan hebben is dat je ook niet in kunt schatten hoe ver of zwaar iets is :). En omdat ik graag vasthoud aan mijn Pippi Langkouscomplex: "Ik heb het nog nooit gedaan, dus ik denk wel dat ik het kan". Gingen we (ik) dapper van start. 

Alles moest even wennen, zitten de veters goed, spieren die zich zetten naar wat er van ze gevraagd wordt. 

Dag één was heerlijk, zonnetje op de Limburgse heuvels en bossen in de herfst. Bij de start van dag twee van deze leuke speurtocht (ik voelde me weer een kind opzoek naar routemarkeringen op de bomen en paaltjes. Strever die ik ben altijd blij om hem als eerste te vinden) voelde ik mijn achillespees een beetje zeuren. Iets zat er niet lekker of goed. Hoe vaak ik ook mijn veters opnieuw deed of al lopend een beetje in mijn schoen probeerde te verschuiven naar een positie die wel zou werken. Het kwam en het ging. Op de platte paden werd het erger en in de stad werd het erger, eigenlijk naarmate het einddoel, de Sint Pietersberg dichterbij kwam. Dus denk ik wel dat het meer een mentale kwestie was die zich hier liet zien. Grappend bedachten we dat dan maar beter het einddoel konden opschuiven naar Santiago de Compostella en gewoon lekker door blijven lopen dan zouden de klachten wel verdwijnen.

Een ontsteking is een genezingsfase. Ontsteking aan de linker (moeder-kindkant) achillespees. Alle bewegingsorganen gaan over een eigenwaarde complex. Ik was kennelijk zo blij dat ik dit kon, dat het goed ging dat het spontaan in de helingsfase kwam. Het geeft me wel te denken: Is overbelasting gewoon een stap teveel doen óf een mentale kwestie. 

Hoe gaan topsporters hier mee om? Blijkbaar had ik me onbewust (hoe train je dat?) meer zorgen gemaakt om mijn eigen kunnen dan ik dacht met mijn Pippi Langkous houding.

Nog even volledig:

Grote hersenen | nieuw mesoderm | links en rechtshandigheid van toepassing

Eigenwaarde conflict | celafbouw in conflictactieve fase | genezingsfase celopbouw mbv bacteriën, ontsteking

Wist je dat angst...

...een slechte raadgever is.

Een klant nam contact met mij op omdat haar zicht snel achteruit was gegaan. De afspraak met de huisarts stond al gepland maar ze zag er tegenop. Ze zag op tegen de diagnose en was bang dat die zo erg zou zijn dat dat de klacht zou verergeren en dat haar zicht nog slechter zou worden. Een gegronde en reële angst. 

Omdat de vrouw al bekend is met de Germaanse Nieuwe Geneeskunde weet ze dat het achteruitgaan van haar zicht en de ontsteking op de huid boven het oog waarschijnlijk al aangeeft dat de ziekte/het conflict al in de helende fase zit.

Ze werkt op een palliatieve afdeling en heeft dus de nodige medische kennis in huis. 

Het is alleen soms lastig om juiste puzzelstukken van welk kiemblad en op- of afbouw van weefsel in de conflictactieve of juist helende fase met elkaar te verbinden.  Gelukkig konden we al pratend de bron van het conflict of liever gezegd de druppel die de emmer deed overlopen, vinden. Het plotselinge vertrek van een dierbare collega na al een reeks van verliezen van dierbaren. Oplossing: afscheid accepteren en meer met zorg en aandacht naar haar zelf kijken. Na jaren te hebben gezorgd voor anderen mag ze nu zichzelf niet meer uit het oog verliezen.

Klacht: slechter wordend zicht, staar: Lens Ectoderm: celafbouw geen pijn. : door uitdunning van de kristalijne cellen in de lens verbetert de doorlaatbaarheid van het licht. 

Biologische zin: Diegene die uit het ook verloren raakt. kan nog beter en langer nagekeken worden.

Herstel: Celtoename in het uitgedunde weefsel van de lens, de vertroebeling verdwijnt.

Bij hangende en/of terugkerende genezing wordt de lens troebeler door toenemende terugbouw. (littekenweefsel) 

Wist je dat je knieën: